Φέτος ετοιμάζουμε το Les Suppliantes, γραμμένο τον 5ο αιώνα π.Χ. από τον Αισχύλο, με διασκευή μιας από τις δασκάλες του θεάτρου μας: της κυρίας Βλαβιανού.

  Στην πρώτη ανάγνωση, δεν μου άρεσε πολύ το έργο, ειδικά επειδή περιελάμβανε μια χορωδία αποτελούμενη από πολλά κορίτσια, που απαιτούσαν μια κοινή κίνηση ταυτόχρονα. Στη συνέχεια, καθώς γνώρισα το κομμάτι, μου άρεσε ιδιαίτερα για το υπόβαθρό του που μου εξέθεσε όσα δεν ήξερα με τη θέλησή μου για την καταγωγή μου και με ώθησε να αντιμετωπίσω  η μοίρα των γυναικών της οικογένειάς μου, θύματα της μοίρας, όπως οι Δαναΐδες στο έργο μας,  αναγκάστηκαν να παντρευτούν τα ξαδέρφια τους. Ενσαρκώνοντας τον ρόλο του Κορυφέα,  με  στίχοι που εκφράζουν την αντίσταση ανακατεμένοι με την απόγνωση των Δαναΐδων, δεν αρκούμαι μόνο στο να παίξω έναν ρόλο. Όντας ευαίσθητος στον γυναικείο σκοπό, αποτίω φόρο τιμής ταυτόχρονα στις γυναίκες της οικογένειάς μου και σε όλες τις γυναίκες στις τέσσερις γωνιές του κόσμου, που δυστυχώς δεν είχαν, ή δεν έχουν ακόμη  τη νομιμότητα να εναντιώνεται στις αποφάσεις του πατριαρχείου. Όταν λέω: "Θα ήθελα να γίνω μαύρος καπνός... μάλλον να χαθώ σε μια θανάσιμη πτώση παρά να κάνω έναν εγκληματικό γάμο παρά τη θέλησή μου", σκέφτομαι τη θεία μου που αυτοκτόνησε μετά από έναν αναγκαστικό γάμο ή τη γιαγιά μου - μητέρα που προσπάθησε να το σκάσει το βράδυ του γάμου και που συνελήφθη  από τον παππού μου,  άφησε απελπισμένα το σώμα της στην αγκαλιά του. 

Εκπροσωπώ επίσης την κατάστασή μου ως μετανάστης στη Γαλλία μέσω των Δαναΐδων που ήρθαν στο Άργος με την ελπίδα να προστατευτούν σε αυτά τα εδάφη. Όταν ένας από τους συμμαθητές μου λέει: "Καταλαβαίνεις τα λόγια μου παρά τη βάρβαρη προφορά μου;" », σκέφτομαι τον εαυτό μου, που δεν έχω πάντα τα ίδια προνόμια με τους ανθρώπους γύρω μου, παρόλο που πέρασα την ίδια σχολική καριέρα, έχοντας αποκτήσει τις ίδιες γνώσεις.

Στο τέλος του έργου, με την ενσάρκωση του κορυφαίου,  τα λόγια μου  "επιλέγοντας το καλύτερο από τα χειρότερα και για τη μέση φωνή" αντιπροσωπεύουν τον φωσφορισμό στη μέση του σκοταδιού όπου  βρείτε τους Δαναΐδες απελπισμένους μπροστά στο πεπρωμένο. Προφέροντας αυτές τις λέξεις, ως 18χρονο κορίτσι, εκφράζω και την πίστη μου στην εξέλιξη των ηθών και στο βλέμμα της κοινωνίας.

Το δωμάτιο λοιπόν  Το des Suppliantes καταφέρνει να έχει αντίκτυπο στους «ηθοποιούς», με τη δύναμή του να οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι παραμένει σύγχρονο ενώ είναι αρχικά αρχαίο. Αυτό που αντιπροσωπεύει πιο δύσκολο, αλλά ταυτόχρονα σπουδαίο είναι η κίνηση της χορωδίας με διαφορετικά σώματα, κορίτσια διαφορετικής εθνικής καταγωγής  εκφράζοντας την ίδια θλίψη και διεκδικώντας τα ίδια δικαιώματα. Το βλέπω αυτό  ως ένας όμορφος πίνακας που θα έπρεπε να είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα στον κόσμο, ωθώντας τις γυναίκες που μοιράζονται  τον ίδιο πόνο  να ενωθούν για να ακουστεί η φωνή τους.